ADHD NADPOBUDLIWOŚĆ PSYCHORUCHOWA

Z publikacji dowiesz się: 

• Jakie kroki i procedury są niezbędne do rzetelnego przeprowadzenia diagnozy, w tym wywiady, obserwacje i testy.
• Jakie są objawy nadpobudliwości, deficytu uwagi i impulsywności oraz jakie znaczenie ma ich wpływ na codzienne funkcjonowanie dziecka?
• Jaka jest charakterystyka różnych typów ADHD, w tym typ nadpobudliwy, typ z deficytem uwagi oraz typ mieszany.
• Jakie strategie i metody pracy warto zastosować w szkole i przedszkolu, uwzględniające potrzeby i specyfikę dzieci z ADHD?
• Jak wspierać dziecko w domu, aby mogło lepiej radzić sobie z codziennymi wyzwaniami?
• Jak prowadzić systematyczne obserwacje w różnych kontekstach, aby lepiej zrozumieć potrzeby i zachowania dziecka?
• Jakie znaczenie ma konsultacja z różnymi specjalistami (np. pediatrą, neurologiem, psychologiem, pedagogiem) i zintegrowane podejście do diagnozy?
• Jak przygotować i wdrożyć efektywne plany terapii, uwzględniające zarówno działania w domu, jak i w szkole, oraz kiedy rozważać farmakoterapię?
• Jakie zabawy ruchowe, ćwiczenia stymulujące układ proprioceptywny, ćwiczenia stymulujące zmysł dotyku oraz zabawy rozwijające koncentrację stosować, dostosowując je do potrzeb i możliwości dziecka?

Spis treści

Wstęp 5

1. Terminologia 5

2. Diagnoza ADHD 7

3. Objawy ADHD u dziecka 8

4. Typy ADHD 13

5. Praca z dzieckiem z ADHD w placówce edukacyjnej 17

6. Wsparcie dziecka z ADHD w środowisku rodzinnym 26

7. Ćwiczenia dla dziecka z ADHD 32

8. Zakończenie 36

Bibliografia 36

Warto zauważyć, że diagnozowanie ADHD odbywa się najczęściej u dzieci w wieku szkolnym. Jest to związane z tym, że od dziecka w tym wieku zaczyna się coraz więcej wymagać, oczekuje się tego, że będzie siedziało w ławce i uważnie uczestniczyło w zajęciach. Nagle jednak okazuje się, że nie jest to możliwe. Dziecko zaczyna szybko się nudzić i ma potrzebę, żeby ciągle się ruszać i przemieszczać. Wydaje się, że jest „niegrzeczne” czy „nieposłuszne”. Z czasem zaczyna sprawiać coraz więcej trudności. Rodzice dostają więc informację, że konieczne jest wykonanie pogłębionej diagnostyki. Warto też zwrócić uwagę na to, że zdecydowanie częściej diagnozuje się nadpobudliwość psychoruchową u chłopców niż u dziewczynek. Na samym początku diagnosta musi przeprowadzić szczegółowy wywiad. W jego trakcie padają pytania o to, jak przebiegała ciąża i poród, jak wyglądał rozwój dziecka w pierwszych miesiącach jego życia, jakie są jego aktualne umiejętności, co lubi robić, a czego unika. Dodatkowo warto zapytać o to, jakie choroby towarzyszą dziecku oraz czy przyjmuje na ten moment jakieś konkretne leki (które również mogą mieć wpływa na zachowanie dziecka). Kluczowe staje się także zwrócenie uwagi na rozwój emocjonalny dziecka. Diagnosta musi wiedzieć, jak dziecko radzi sobie z emocjami, jakie zachowania pojawiają się w sytuacji, gdy doświadcza wielu bodźców i jak radzi sobie z ich przetworzeniem. Oprócz wywiadu, konieczne jest obserwowanie dziecka w czasie wykonywanych przez nie ćwiczeń i aktywności. Warto również zatroszczyć się o stworzenie warunków do swobodnej zabawy, żeby móc sprawdzić, czym dziecko chce się bawić, jak to robi, w jaki sposób przebiega eksplorowanie przestrzeni przez dziecko, czy nawiązuje kontakt wzrokowy. Ważne jest, aby obserwacja odbywała się także w szkole/przedszkolu. Konieczne jest zadbanie o to, aby nauczyciel przygotował arkusz, w którym zostaną uwzględnione poszczególne umiejętności. Może on przybrać taką formę jak zaprezentowana poniżej. W tabeli należy zaznaczyć, na jakim poziomie jest dana umiejętność: 1 oznacza, że poziom jest niewystarczający i słaby, a 5 – że dziecko posługuje się tą umiejętnością bardzo sprawnie i nie ma z tym problemów.